Lang isch’s her, dâ hât a alte Gois sieba kloine Zickla ghet ond dia hât se ganz arg möga. So wie des eba bei ra Mutter isch. Oimal hat se en dr Wald müsse, weil se dort nâch ebbes zom Essa sucha wella hât. Ond weil se emmer en Sorg wega ihre Kenderle war ond weil se au uff ihre Kloine arg uffbasst hât, nâ hat se dia Sieba zu sich her gruafa ond ehne ens Gwissa gredet: “Liabe Kendla, i gang jetzt en dr Wald naus ond ihr basset uff, wenn dr Wolf kommt. Wenn der nämlich en Stuba reikommt, nâ frisst dr euch mit Haut ond Hâr. Ond dr Wolf isch durchtrieba. Der vrstellt sich. An sein’ra rauhe Stemm ond an seine schwarze Dappr dâdra miasset’rn erkenna.”
Dia Zickla hen ihrer Mutter versprochen, sia dädet uffpasse ond sia seiat ganz arg vorsichtig. “Mach’ dr koine Sorga”, hen se dr Mutter no henderdrei gruafa. Bloß des hât net lang dauert, nâ hât’s an dr Tür grompelt. “Ja machte doch uff ihr Kendle. Da isch eur Muttr ond i hann für jed von euch a Gschenkle mitbrâcht.” Doch an dera rauha Stemm hen se glei gemerkt, des kâ net ihr Muttr sei, sondern des isch dr Wolf. “Mir machet net uff”, hen nâ dia Zieckla gruafa. “Du kâsch net onsr Muttr sei. Di hât nämlich a ganz feine ond agnehme Stemm. Du schwätsch abr ganz grommelig ond rauh. Du bisch dr Wolf.”l
Ganz narret isch dr Wolf fortgange ond hât übrlegt, was’r doa kennt.
…mehr beim nächsten Märchenfescht.